Według komisarzy, cały system przeciwpowodziowy na skutek zaniedbań znajdował się w opłakanym stanie, dlatego dyrekcję generalną, czyli nadzór nad całym samorządem żuławskim,powierzono supeintendentowi kapitanowi JKM Karolowi Isebrandtowi. Urzędnik ten zobowiązany był konsultować z ekonomem malborskim wszystkie sprawy dotyczące naprawy tam (czyli grobli i wałów) oraz bezpieczeństwa przeciwpowodziowego Żuław.
Wśród podstawowych wyzwań znajdowała się sprawa zapewnienia odpowiedniej ilości krzaków i gałęzi (tzw. chrustów) niezbędnych do umocnienia konstrukcji wałów. Bez nich konserwacja sytemu była wówczas niemożliwa. Zalecono zatem sadzenie wierzb na przyległych do wałów terenach oraz na samych tamach i groblach, wg zaleceń superintendenta. Od każdej sztuki wierzby nieposadzonej w wyznaczonym miejscu groziła kara pieniężna w wysokości 18 groszy płacona do kasy wspólnoty wałowej. Miejsca, w których sadzono młode wierzby, dla ich zabezpieczenia nakazano ogrodzić płotem lub okopać rowem.

Zabroniono także powszechnej praktyki wypasania bydła oraz trzody na wałach i przyległych doń działkach. Przyłapanemu na tym procederze groziła znacznie dotkliwsza kara finansowa, mianowicie 1 talar od każdej sztuki bydła. Jeszcze gorszy los mógł spotkać wypasane tamże świnie, albowiem wolno było taką „każdemu bez żadnej nagany na miejscu zastrzelić”. Gałęzie przywiezione do reparacji wałów nakazano składować przy tzw. wachbudach (w których urzędowały wachty lodowe), gdzie pilnować ich mieli „wachbudnicy”.

źródło: http://www.facebook.com/polski.malborg/

Misją osób tworzących tę stronę jest krzewienie wiedzy historycznej na temat Malborka, Żuław i województwa malborskiego w okresie nowożytnym.

Pytania prosimy kierować na adres: polski.malborg@gmail.com

Strona powstała w związku z projektem o roboczej nazwie "Polski Malborg" przygotowywanym przez Muzeum Zamkowe w Malborku.

Ilustracja: Tama Wielkiej Żuławy nad Nogatem i most miejski, 1755, Archiwum Główne Akt Dawnych.