Wszystko zaczęło się od telefonu 27 września br.

- „Szpitalna sala Kliniki Anestezjologi Intensywnej Terapii, setki kabli, skomplikowane aparatury i śpiączka farmakologiczna - widok, który zapamiętam do końca życia. Respirator, który podtrzymywał go przy życiu, rurka tracheostomijna, żywienie dojelitowe przez PEG były nieodłącznym elementem jego życia przez wiele tygodni. Z silnego i uśmiechniętego mężczyzny, stał się osobą zależną od innych. Lekarze nie dawali mu żadnych szans na przeżycie” - mówi Natalia.

Kolejny telefon, który odebrała 19 października br. miał jeszcze gorszy wydźwięk.

- „Stan pacjenta się pogorszył” - usłyszała w słuchawce. - „Lekarz prowadzący zasugerował przyjazd do szpitala, liczyły się godziny. Sepsa, ropień na płucu, bakteria antybiotykoodporna, niewydolność oddechowa, problemy z nerkami - kolejna walka. Ale on nadal się nie poddawał. Trzymany za rękę każdego dnia wiedział, że ma dla kogo żyć. Myślę, że to ta siła walki doprowadziła go do miejsca, w którym teraz jesteśmy” - opowiada dalej.

Do szpitala w Malborku tata Natalii został przewieziony 10 listopada br., gdzie zastosowano dalsze leczenie. Tam lekarze zasugerowali, aby rozpocząć poszukiwania ośrodka rehabilitacyjnego, co dla rodziny będzie wiązało się z dużym nakładem finansowym.

- „Przed tatą bardzo długa droga do odzyskania sprawności. Wola walki jest ogromna, a siła miłości najbliższych nie pozwala mu się poddać. Koszty związane ze środkami pielęgnacyjnymi oraz opieką rehabilitacyjną są bardzo duże, dlatego też proszę o pomoc. Każde wsparcie jest na wagę złota. Pokażmy tacie, że ludzi dobrej woli jest więcej. Wspólnie sprawmy, żeby mój tata znów stanął na nogi i zaczął się uśmiechać. Mam nadzieję, że kolejne Święta będą bardziej radosne” - apeluje Natalia.