Szczytny cel.

Ideą Marszu jest spotkanie weteranów wojskowych środowisk, służb mundurowych, byłych legionistów, cywilów, a także ich sympatyków. Jednak jednym z założonych celów jest pomoc mieszkańcom Domu Dziecka w Kłaninie.

„Tradycja Marszów znana bardziej w środowisku wojska jest przez nas przeniesiona w teren cywilny. Marsz jest w wojsku sposobem na wyrobienie wytrzymałości, odporności fizycznej i integracje grupy. Taka integracja również prześwieca organizacji Marszu Weterana” - czytamy w regulaminie Marszu.

Malborski akcent Marszu Weterana.

W marszu wzięło udział 40 osób w różnym wieku. Wśród tej grupy znalazły się cztery osoby z Malborka: Anna Kosińska, Aleksandra Nowalińska, Martyna Rodacka – Wiśniewska oraz Marcin Jurzysta, który znalazł informację o tym marszu i zaproponował wspólny udział dziewczynom. Wszyscy, którzy je znają wiedzą, że bez zastanowienia podjęły wyzwanie.

A było to nie lada wyzwanie: marsz na trasie liczącej niemal 120 km Pruszcz Gdański – Hel, często leśnymi traktami.

Ania w rozmowie z nami przyznaje, że podczas marszu towarzyszyły im chyba wszystkie emocje: „od euforii po totalną apatię spowodowaną zmęczeniem i pojawiającymi się odciskami na stopach”.

Po pierwszym dniu marszu były do tego stopnia zmęczone, że po przybyciu do bazy w Mechelinkach od razu zasnęły w swoim namiocie.

„Byłyśmy jednak z siebie bardzo dumne. Kolejny dzień był jeszcze trudniejszy. Ale ostatecznie jesteśmy zadowolone. Poznałyśmy wielu fajnych ludzi, maszerowałyśmy w pięknych okolicznościach przyrody i zrobiłyśmy przy tym coś dobrego. Przez cały marsz towarzyszyło nam motto wypowiedziane przez Tomka Kałużę, kiedy pojawiły się pierwsze problemy - Ból przeminie, a duma pozostanie. I tak było!”.

Za rok pójdą znowu.

Pieniądze, które udało się zebrać podczas marszu i wielu aukcji internetowych zostały przekazane dla Domu Dziecka w Kłaninie. Dzięki temu jego podopieczni będą mogli wyjechać na letni wypoczynek.

Wszystkim uczestnikom marszu gratulujemy wytrwałości i samozaparcia. To naprawdę niesamowity wyczyn.

„Za rok idziemy znów! Na pewno!” - dodaje Ania Kosińska.

A wy? Podejmiecie takie wyzwanie? Czekamy na komentarze.